موانع درون دانشگاهی مؤثر بر فعالیت های تحقیقاتی از دیدگاه اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال ۱۳۸۷

مقدمه: دانشگاه ها مهم ترین محل تولید علم محسوب شده و سامان دهی به تحقیقات دانشگاهی از مهم ترین راهبردهای مؤثر در پیشرفت جامعه است. پژوهش حاضر با هدف شناسایی موانع درون دانشگاهی تحقیقات از دیدگاه اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام گردید. روش ها: پژوهش به روش توصیفی پیمایشی در سال 1387 انجام شد و جامعه آماری آن را 550 نفر از اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز تشکیل می دهد. با استفاده از نمونه گیری طبقه ای به نسبت 8 دانشکده و مرکز تحقیقاتی، از 227 نفر نظرسنجی شد. ابزار پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته در 6 حیطه موانع مالی، امکاناتی، حرفه ای، علمی، فردی، مدیریتی سازمانی و در مقیاس 4 گزینه ای لیکرت طراحی و برای تحلیل اطلاعات، از آزمون های تی تک نمونه ای، تی گروه های مستقل، تحلیل واریانس چندمتغیره manova و anova و آزمون تعقیبی توکی استفاده شده است. نتایج: موانع درون سازمانی از دیدگاه اعضای هیأت علمی به طور معناداری بیش از میانگین مورد قبول (5/62) بود و وجود کلیه موانع تأیید شد (01/0>p). موانع مالی (5/162/86) بیشترین و موانع علمی (1/191/79) کمترین میانگین را داشتند. میانگین نمرات موانع امکاناتی 2/182/80، موانع حرفه ای 2/193/82، موانع فردی 6/185/81، ترفیع مدیریتی و سازمانی 2/176/82 بود. نوع نگرش اعضای هیأت علمی به موانع یاد شده با میزان فعالیت های تحقیقاتی ارتباطی نداشت. بین دیدگاه اعضای هیأت علمی به تفکیک جنسیت، مرتبه علمی، رشته تحصیلی و مسؤولیت اجرایی تفاوت معنا دار وجود داشت (05/0>p). اما در مورد سابقه خدمت تفاوت معنا داری مشاهده نگردید. نتیجه گیری: از دیدگاه هیأت علمی فعالیت های تحقیقاتی تحت تأثیر موانع متعددی قرار می گیرد. بازنگری در فرایند تصویب طرح های پژوهشی، توانمندسازی نیروی انسانی، توجه به کاربست نتایج، طراحی سیستم اطلاعاتی و ارتباطاتی نیز می تواند در رفع مشکلات و موانع پژوهش مؤثر باشد